คนบนต้นไม้

เรื่องสั้น คนบนต้นไม้

นิคม  รายยวา

                เขายกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อบนหน้าผากและแหงนดูนกตัวหนึ่งกำลังบินคาบเหยื่อตรงไปยังโพรงต้นไม้สูงชายป่า  บริเวณนั้นเงียบสงัด  ลมร้อนพัดเอื่อย  ตะวันบ่ายแผดแสงระอุ

                เขาออกจากบ้านแต่เช้าตรู่  ห่อข้าวกับปลาย่างด้วยใบตองสดเป็นอาหารกลางวันในป่า  เขาเดินหาโพรงนกมาตลอดทางจนรู้สึกเหนื่อยและคิดว่าถ้าวันนี้ได้นกอีกสักตัวหรือสองตัวก็จะกลับบ้าน

                เขาเป็นชาวนาเช่นเดียวกับเพื่อนบ้านคนอื่นๆในหมู่บ้านนี้  เขามีนาผืนเล็กอยู่ผืนหนึ่ง  มันเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขา  เป็นเกราะคุ้มภัย  เป็นที่อยู่ที่กิน  ก่อนนี้เขาไม่ค่อยรู้สึกกังวลกับสิ่งใดเลย  แต่ในระยะหลัง  ความเชื่อมั่นในตนเองของเขาค่อยๆ  ลดลง  มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นโดยที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน  บางปีน้ำท่วม  บางปีฝนแล้ง  ข้าวที่เคยพอกินกลับขาดแคลน  แรกๆก็ดูเป็นสิ่งแปลก  แต่มันเกิดขึ้นบ่อย  ต่อมาเคยชิน  เมื่อมีอาการเจ็บป่วยในครอบครัว  เขาก็มีหนี้สินเพิ่มพูน  เขาสองคนผัวเมียทำงานหนัก  บางปีพอข้าวดีพอจะเหลือขายแต่ราคาก็ตกลงมาก  ในช่วงเวลานั้นเขาจะออกรับจ้างตัดฟืนจากป่า  บางทีก็เผาถ่านขาย

                ขณะนี้เป็นช่วงปลายเดือนกรกฎาคมซึ่งฝนควรจะตกชุก  แต่อากาศกลับแห้งแล้ง  ทำให้ข้าวในนาของเขาเสียหาย  เขาจึงต้องทำงานอื่นแทน

                เขาเคยถูกจับครั้งหนึ่งเมื่อตำรวจพบเหล้าเถื่อนไหหนึ่งฝังอยู่ใต้ซุ้มไผ่ข้างบ้านของเขาทั้งๆที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย และเหล้านั้นก็ไม่ใช่ของเขาด้วย  ต่อมาควายตัวเดียวที่มีอยู่ของเขาก็หายไปอีก  เขาจึงต้องเช่าควายคนอื่นมาไถนา    

               “ไม่ต้องกลัว”  พ่อเฒ่าคนหนึ่งปลอบใจเขา  “พวกคนเรามักจะเจอเรื่องเหมือนๆกันอย่างนี้แหละ  ต่างก็เอาเปรียบกันและเบียดเบียนกัน”

               “ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละ”พ่อค้าเนื้อหมูคนหนึ่งพูด

          “หมอควายนั่นไง  เขามีหน้าที่ตรวจหมู  พวกเราฆ่าหมูแต่ละวันจะต้องเตรียมเครื่องในกับเนื้อหลายพวงไปให้เขาตรวจที่บ้าน  แล้วเมียเขาก็ทำหมูสะเต๊ะขายทุกวัน”

              “ดูอย่างไอ้เปาซิ” พ่อเฒ่าพูด  “มันไปขายของที่ตลิ่งต่ำ  แล้วโดนจี้ตั้งหลายทีจนกลัว  ไม่กล้าไปที่นั่นอีก  ตอนหลังพวกนักจี้บอกว่า  ยอมให้มันไปขายได้  มันจะจี้คนอื่นแทน  แต่อ้ายเปาก็ไม่กล้าไป”

              

 เมื่อวานนี้เขาพบเพื่อนคนหนึ่งที่มีอาชีพเร่รับซื้อหนังสัตว์ตามหมู่บ้านต่างๆ  เขาต้องการ

ลูกนกสาลิกาหากหาได้จะให้ราคาดี “มีคนถามซื้อมาก” เพื่อนเขาบอก  “ต้องเอาตัวเล็กๆนะ ถึงจะสอนให้พูดได้”     

              โพรงนกอยู่บนยอดไม้สูง  เขาวางตะกร้าลงตรงโคนต้นไม้นั้น  ในตะกร้ามีลูกนกสาลิกาตัวเล็กๆ  อยู่สองตัว   ขนยังขึ้นไม่เต็ม  มันอ้าปากร้องเบาๆ  ตรงรอบจงอยปากเป็นสีเหลืองสด  ปีกที่มีแค่ติ่งเนื้อเปลือยชิ้นน้อยๆ  นั้นขยับขึ้นลง ขาเล็กๆ  สั่นเทา

              เสื้อสีครามเปียกเหงื่อทั่วแผ่นหลัง  เขากระชับผ้าขาวม้าเคียนเอวให้แน่น แล้วปีนขึ้นต้นไม้สูงชะลูดนั้นพลางใช้มีดฟันลำต้น  บากให้เป็นขั้นบันไดขึ้นไปทีละขั้น  เสียงมีดสับเข้าไปในเปลือกไม้ดังเป็นจังหวะสะท้อนไปในอากาศ  แม่นกและพ่อนกชะโงกหัวออกมานอกโพรงแล้วบินออกไปด้วยความตกใจพร้อมกับส่งเสียงร้องกังวาน

             เมื่อขึ้นได้ครึ่งต้น  เขาพักเหนื่อย  มือทั้งสองโอบต้นไม้ไว้แน่น  เมื่อมองลงไปข้างล่างรู้สึกขาสั่น  เขาสูดลมเข้าปอดอย่างแรง  เหลียวมองรอบๆตัว  เมฆในปลายเดือนกรกฎาคมลอยเลื่อนเกลื่อนท้องฟ้า  แต่ไม่มีทีท่าว่าฝนจะตกเลย  ลมเย็นพัดโชย  เขาสดชื่นมาก  รู้สึกอยากจะเป็นนก  แล้วมาสร้างรังอยู่บนยอดไม้  ข้างบนนี้น่าสุขสบาย  อิสระ  สะอาด  ไม่เหมือนบนพื้นดินนั่น มีแต่ฝุ่นผงและโคลนตม  เต็มไปด้วยพงหนามและเถาวัลย์

             เสียงรถยนต์คันหนึ่งแล่นผ่านมาจากถนนสาย หาดเสี้ยว-แม่เทิน  เขาใช้มีดบากขั้นบันไดต่อไป  พ่อนกและแม่นกบินฉวัดเฉวียนวนเวียนรอบตัวเขา  พลางร้องเสียงดังด้วยความโกรธ  แล้วถลาร่อนไปจับบนกิ่งไม้ต้นข้างๆ

             เขาขึ้นไปนั่งเกือบถึงโพรงนก  ลมพัดแรงจนใจหวิว  ความพึงใจบางอย่างวูบขึ้น  รู้สึกอิจฉานกที่ทำรังอยู่บนนี้  มันคงมีความสุขมาก  เขาคิด  ไม่ต้องผูกพันกับเรื่องราวบนพื้นดิน  คนเราจะเป็นอย่างนี้ได้บ้างไหมนะ  เลิกเบียดเบียนกัน  อยู่อย่างรักใคร่  เห็นอกเห็นใจกัน  เขาคิดถึงตัวเอง  ไม่เคยคิดร้ายใคร  มีแต่ถูกรังแก  บนพื้นดินช่างน่าเบื่อหน่าย  อยากหนีไปให้พ้น  เขาสงสัยว่าถ้าเขาเป็นนกและขึ้นมาทำรังอยู่บนต้นไม้นี้ ปัญหาต่างๆยังจะติดตามมารบกวนได้ไหม เขาจะหนีพ้นหรือไม่หนอ

             เขาสลัดหัวขับไล่ความคิดที่กำลังฟุ้งซ่าน  แล้วปีนขึ้นจนถึงโพรง  มีลูกนกตัวเล็กๆสามตัวอยู่ในนั้น  เขารู้สึกหัวใจเต้นแรงขณะเอื้อมมือเข้าไป

             แม่นกและพ่อนกร่อนถลาเข้ามาด้วยความโกรธ  มันบินวนเวียนเหนือยอดไม้และส่งเสียงร้องดังสะท้านคล้ายหัวใจจะแตกสลาย

ที่มา  :  นิคม  รายยวา.   คนบนต้นไม้   กรุงเทพฯ  อักษรการพิมพ์  2541 หน้า 9-13