เรื่องสั้น ลีโอยอดกำพร้า
สมัยภร แสงกระจ่าง
จู่ ๆ มันก็มาเดินอยู่ใต้ถุนบ้าน พลางส่งเสียงร้อง “แง้ว
ๆ ๆ” ยายจุ๋มได้ยินเข้าก่อน เธอไปชะโงกตรงระเบียงบ่นว่า “ตัวอะไรร้องน่ะแม่”
“แมวใครอีกล่ะ” ฉันบ่น
เพราะสัตว์เลี้ยงนานาชนิดชอบหลงมาบ้านฉันเสมอ “อย่าเอามาเลี้ยงอีกนะ” ฉันขู่ แต่ดูเหมือนจะเป็นคำขู่ที่ไร้ผลจริง ๆ
เพราะอีกสิบห้านาทีต่อมา
ยายจุ๋มก็อุ้มลูกแมวตัวเล็กเท่ากระป๋องนมข้นมาไว้ในอ้อมแขน เธอมาบอกกับฉันว่า “แม่ ๆ
ดูสิ มันน่ารักจังเล้ย”
ฉันหันไปมองก็เห็นแมวลายเสืออยู่ในอ้อมกอดของลูกสาว “แม่ดูสิมันกอดหนูใหญ่เลย”
อาการกอดที่ยายจุ๋มว่าก็คือการพยายามขึ้นไปอยู่บนบ่าของเธอให้ได้
“หนูเลี้ยงนะ” ยายจุ๋มขอ ฉันนิ่ง
เพราะนึกยังไม่ออกเหมือนกันว่าชีวิตจะยุ่งยากมากขึ้นอีกเท่าไหร่
“ใครคลุกข้าวให้มันล่ะ”
“หนูค่ะ”
“ใครโกยขี้มันล่ะ”
“หนูค่ะ”
ฉันนิ่งมอง เห็นท่าอุ้มของลูกแล้วพูดไม่ออก “พยายามหัดให้มันขี้ใต้ถุนบ้านไว้ ระวังหมาด้วยล่ะ
ยายจุ๋มหัวเราะหน้าบาน ตาเป็นประกาย
“ชื่ออะไรดีล่ะ แม่”
“ลีโอ” ฉันตอบทันที
“อ้าว...ก็เป็นพวกสิงโตไงล่ะ พวกแมวพวกเสือก็เหมือนกัน”
“ลีโอ ๆ ๆ” ยายจุ๋มเรียกเสียงใส
ลีโอกลายเป็นแมวขวัญใจของบ้าน
ไม่มีใครรู้หัวนอนปลายตีนของมันแม้แต่ตัวมันเอง
ฉันสังเกตดูว่ามันไม่รู้อยู่สองเรื่อง หนึ่ง ไม่รู้ว่าตัวเองตัวเล็กมาก สองไม่รู้ว่าตัวเองเป็นแมว ดังนั้น ภาพที่คนในบ้านเราเห็นบ่อย ๆ
ก็คือ
เจ้าลีโอวิ่งลงบันไดบ้านไปเจอหมาตัวใหญ่สามตัว เจ้าสิงห์
เจ้าซอยสาม
และเจ้าติงต๊องโดยไม่รู้ว่าสัตว์สามตัวนั้นเรียกว่าหมา ทันทีที่เห็นว่า เป็นสัตว์ที่เคลื่อนไหวได้ลีโอก็จะเดินเข้าไปพัวพัน มันไม่เคยทำตัวโก่งหรือส่งเสียงขู่หมาตัวใด ขณะเลี้ยงข้าว
หมา
ฉันจึงต้องคอยหยิบเจ้าลีโอออกจากจานข้าวหมา
เพราะมันจะพยายามยื่นหน้ายื่นตาเข้าไปกินข้าวกับหมาตัวใหญ่เป็นประจำ
ลีโอเป็นแมวขี้เหงา เพราะไม่ว่าคนจะอยู่ที่ไหน
มันจะต้องอยู่ที่นั่นเวลาฉันหรือพ่อบ้านหรือยายจุ๋มนอนดูโทรทัศน์
มันจะต้องปีนขึ้นมานอนบนอกของใครคนใดคนหนึ่ง ในตอนกลางวัน
ยายจุ๋มไปโรงเรียน
พ่อบ้านไปทำงานมันก็คงเหงาแสนเหงา
มีแต่ฉันเท่านั้นที่อยู่บ้าน
ทำงานบ้าน ปลูกต้นไม้ และเดินไปเดินมา “ลีโอ อยู่บ้านกับแม่น่ะ”
ยายจุ๋มสั่งก่อนออกจากบ้านทุกวัน
พ่อบ้านเป็นคนชอบไก่ เราจึงมีไก่อยู่ใต้ถุนบ้านหลายตัว
วันหนึ่งฉันไล่ตีเจ้าลีโอลงใต้ถุนบ้านเพราะมันมาพันแข้งพันขาฉันมากเกินไป
“เดี๋ยวล้ม แล้วแกช่วยอะไรฉันได้”
ฉันดุมัน
มันวิ่งปรู๊ดลงใต้ถุนบ้านไปแล้ว ฉันก็ลืม ๆ ไป
มานึกได้อีกทีตอนที่จะซักผ้า
จึงเดินไปดูมัน ทำให้ได้เห็นภาพที่ไม่นึกว่าจะได้เห็น
เจ้าลีโอตัวเท่ากระป๋องนมตราหมีกำลังพยายามทำตัวสนิทสนมกับไก่สี่ห้าตัวที่กำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารอยู่โคนต้นไม้ มันพยายามเดินเข้าไปใกล้ไก่ ในขณะที่พยายามเดินหนีมัน
“ลีโอ แกเป็นแมวนะ”
ฉันร้องทัก มันก็เลยวิ่งตามฉันมาแทน
ตกบ่ายวันนั้น
ขณะฉันเก็บผ้าที่ตากไว้ก็ได้เห็นภาพที่ไม่คาดว่าจะได้เห็นอีกครั้ง
ไก่แจ้ตัวเก่งกำลังเกาะพักผ่อนอยู่บนโต๊ะใต้ถุนบ้าน มีลีโอกระแซะอยู่ข้าง ๆ มันค่อย ๆ
ขยับเข้าไปทีละ
นิด
ๆ จนชิดไก่ ตัวเล็กนิดของมันดูน่าขำ เมื่อเทียบกับไก่ที่แม้จะเล็กแต่ก็ยังดูใหญ่กว่ามัน
พอได้ไออุ่นไก่มันก็ทำท่าหลับตาพริ้มแบบเดียวกัน ฉันไม่รู้ว่ามันคิดอะไร รู้แต่ว่าสงสารมันมาก
“เอิ๊ก”
ฉันได้ยินไก่ร้องแบบตกใจ
แล้วเจ้าเตี้ยตัวเก่งก็หันมาจิกลีโอปุบเข้าให้ลีโอสะดุ้งแต่ก็ยังอดทนนิ่งเฉย มันคงสงสัยว่าทำไมแม่ต้องจิกมันด้วย ไก่หันมาจิกอีกสองสามครั้ง ในที่สุดลีโอก็
เสียหลักตกลงจากโต๊ะ มันลุกขึ้นยืนงง ๆ แล้วก็ตัดสินใจใหม่
โดยการกระโดดขึ้นไปบนแคร่ที่เป็นที่นอนของหมา มองดูเจ้าสิงห์และเจ้าซอยสามที่กำลังนอนหมอบอยู่คนละมุมอย่างชั่งใจ ฉันอดขำไม่ได้เมื่อนึกว่า บางทีมันอาจคิดว่าจะเลือกตัวไหนเป็นแม่ดี
ในที่สุดมันก็เลือกเจ้าสิงห์ที่เป็นหมาสีดำ ฉันอดหัวเราะไม่ได้อีกเมื่อคิดแทนมันว่า
มันคงเลือกสิงห์ที่มีสีดำในตัวเหมือนมันที่มีขนลายสีขาวดำ ในขณะที่เจ้าซอยสามตกอันดับไปเพราะมันเป็นหมาสีน้ำตาล น่าจะไม่เกี่ยวกับมันแต่ไม่รู้ว่าแท้จริงแล้ว
เจ้าซอยสามเป็นหมาตัวเมียที่ใจดีเป็นอย่างยิ่ง
ในขณะที่สิงห์นั้นเป็นหมาตัวผู้ที่ขี้หงุดหงิดจริง ๆ
มันไปนอนจนชิดเจ้าสิงห์ โดยใช้ท่านอนเดียวกัน มองไกล ๆ
แล้วอดยิ้มไม่ได้เพราะความเล็กของลีโอ
ทำให้ดูราวกับตุ๊กตาไปวางไว้
แต่มันก็ทำท่าสง่าราวกับว่ามันตัวใหญ่เท่า ๆ กับเขา
ฉันเก็บผ้าเสร็จก็วุ่นวายอยู่กับการรีดผ้าจนกระทั่งเย็น ลงมาใต้ถุนบ้านอีกครั้งจึงได้เห็นว่า ลีโอประจักษ์แล้วว่า สิงห์ไม่อาจให้ความอบอุ่นได้ มันย้ายไปนอนกับเจ้าซอยสาม แม่หมาใจดีไร้พิษสงเรียบร้อยแล้ว โดยการนอนเอาตัวพาดไปบนท้องของนังแม่หมาตัวนั้น
“โอ...ซอยสามใจดีจัง”
ฉันร้องทัก แล้วก็ไปทำหน้าที่ของแม่บ้านต่อ ตกเย็นยายจุ๋มกับพ่อกลับมาแล้วนั่นแหละ
ฉันจึงได้ยินเสียงลูกสาวร้องโวยวาย
“แม่ขา ๆ มาดูอะไรนี่”
“อะไรเล่า” ฉันอยากทำกับข้าวมากกว่า “แม่ทำกับข้าวอยู่นะ”
“แต่แม่ต้องมาดู” ยายจุ๋มคาดคั้น
ฉันเดินลงบันไดไป
และก็ได้เห็นภาพที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นอีกภาพหนึ่งที่วิเศษยิ่งกว่าภาพใด
ๆ ที่ฉันได้เห็นมาแล้ว เจ้าลีโอน้อย แมวลายเสือนอนพาดอยู่บนตัวเจ้าซอยสามเหมือนเดิม แต่ที่เพิ่มมากกว่านั้นก็คือ มันกำลังดูดนมเจ้าซอยสาม นมที่แห้งแล้วและไม่มีน้ำนมใด ๆ
แต่คงจะเป็นนมที่ทำให้มันนึกถึงแม่ของมันแน่นอน
ส่วนเจ้าซอยสาม
การดูดนมของลีโอก็คงทำให้มันนึกถึงลูก ๆ
ของมันที่ตายจากและโตไปหมดแล้วเช่นกัน
“น่าสงสารจริง ๆ นะแม่นะ” เสียงยายจุ๋มรำพัน “มันเป็นลูกกำพร้านะแม่นะ”
“อือ” ฉันรับคำ นึกในใจว่าเย็นนี้จะคลุกข้าวให้เจ้าลีโอกับเจ้าซอยสามมากเป็นพิเศษ เป็นรางวัลที่มันทำให้ฉันอิ่มเอมใจนัก
ที่มา : ชมัยพร แสงกระจ่าง
ในสวนฝันรวมเรื่องสั้นหลากหลายความรักหลายความฝัน
กรุงเทพมหานคร : ชมนาด. 2547.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น